1h22 avec Polo & Pan

Writer // Boris Rodesch - Photography // Sébastien Van de Walle

Le duo électro-pop parisien vient de sortir son troisième album studio, 22:22. Formé en 2013 par Paul Armand-Delille et Alexandre Grynszpan, Polo & Pan était de passage à Bruxelles pour un concert très attendu sur la scène de La Madeleine. Grâce à des tubes comme Canopée, Dorothy ou Ani Kuni, les deux DJ producteurs, reconnus pour leurs mélodies envoûtantes, exotiques et festives, sont désormais connus aux quatre coins du globe.

Boris Rodesch a pris l’Eurostar avec Polo & Pan

Venez-vous souvent à Bruxelles ?

Pan : Mis à part pour nos concerts, ce n’est pas une destination où on passe beaucoup de temps.

Et qu’en est-il des festivals belges, en été ?

Pan : On y vient volontiers pour jouer. Mais sinon, on préfère écouter du Maurice Ravel à la campagne.

Polo : Quand on n’est pas sur scène ou en studio, c’est vrai que l’on aime changer de rythme.

(NDLR : Polo & Pan se produiront au Dour Festival le 20 juillet 2025.)

En parlant des festivals, difficile de ne pas évoquer votre invitation au fameux Coachella Valley Music and Arts Festival qui aura lieu en Californie, en avril prochain…

Polo : Nous avions déjà été invités une première fois, en 2019. On jouait sur une petite scène découverte et on avait un trac énorme. Mais cette date a été très importante, car elle nous a permis de monter en puissance aux États-Unis avant d’y organiser une première tournée. Cette année, le contexte sera totalement différent puisqu’on jouera le dimanche soir à 20 heures sur l’une des scènes principales. Ce sera aussi une jolie façon de mesurer tout le chemin parcouru en six ans.

Pan : Depuis 2019, nous avons déjà réalisé cinq tournées aux États-Unis. Ce sera donc un tout autre challenge puisqu’en jouant sur la grande scène, tous les gens ne seront pas nécessairement acquis à notre cause. Il faudra faire nos preuves face à ce public très exigeant qui a l’habitude de venir écouter les plus grands artistes. Quoi qu’il advienne, nous sommes fiers de pouvoir y représenter la French Touch, puisque nous serons, cette année, les seuls artistes français à se produire sur scène.

Polo, avec une maman américaine et votre double nationalité, on imagine aisément que s’imposer aux États-Unis a toujours été un vrai objectif ?

Polo : En effet, nous en avons d’ailleurs discuté dès que nous avons commencé à jouer ensemble. Nous n’étions pas forcément attendus et au final, c’est le seul endroit où nous sommes partis en tournée en mode « sac à dos », en se calant sur des premières dates pour pouvoir ensuite développer un vrai réseau.

Caravelle en 2017, Cyclorama en 2021 et maintenant 22:22, produire un album tous les quatre ans est un rythme qui semble vous convenir ?

Polo : Oui, même si c’est surtout dicté par les lois du marché de la musique. Pour pouvoir vivre de leur métier, les musiciens doivent aujourd’hui faire du live. Et puisque nos concerts sont de grosses productions qui réclament de grandes équipes, pour que nos tournées puissent être exploitées correctement, elles doivent s’étaler sur deux ans et demi. Ensuite, nous faisons une pause et nous enchaînons sur une production qui dure généralement un an. Ceci explique nos cycles de quatre ans.

Votre méthode de travail a-t-elle évolué au cours des huit dernières années ?

Pan : Bien sûr, les machines ne sont plus les mêmes, notre équipe et notre studio se sont aussi agrandis. À l’époque, notre travail était plus conscient, nous mettions les mots sur ce que nous allions réaliser, on écrivait nos chansons et l’on faisait même des sortes de storyboards pour chacune d’entre elles. Aujourd’hui, et pour ce nouvel album en particulier, nous sommes plus dans le domaine de l’inconscient et nous fonctionnons davantage à l’instinct. On est plus proches d’une forme d’artisanat, on touche à nos machines et on construit nos morceaux sans les avoir trop planifiés ou même pensés en amont.

Aviez-vous moins de pression pour ce 3e album, suite au succès mondial d’Ani Kuni ou de Canopée ?

Polo : Pas vraiment puisque le prochain album est toujours le plus difficile. À chaque moment ses challenges et lorsqu’on a gouté au succès, on a naturellement envie de faire mieux. On n’a jamais assez de temps pour un nouvel album. On a passé neuf mois dessus et on a dû terminer sur les chapeaux de roues en se disant qu’on aurait bien pris un ou deux mois de plus… Mais voilà, c’est un travail d’équipe où l’on est forcés de se fixer des échéances et de les respecter.

Il y a un côté schizophrénique dans ce métier où vous alternez des phases solitaires lors de la création en studio et des phases plus festives lors de vos concerts ?

Pan : Pas nécessairement. On ne dissocie plus le temps où l’on crée l’album de celui où l’on réfléchit au live. Nous sommes dans un parcours rectiligne, sans interruption et sans moment pour contempler ce que nous sommes occupés à faire ou pour le remettre en question. Tout s’enchaîne et on ne peut pas compartimenter notre boulot puisque tout est lié.

Et que préférez-vous ?

Polo : On a tous des aspirations. Étant de nature introvertie, j’affectionne particulièrement le studio, mais ça ne m’empêche pas d’adorer la scène.

Pan : Pour moi, c’est plutôt l’inverse. Je respire quand il y a un contact humain et que je peux rentrer en interaction avec le public. Nous avons passé une année en face de nos machines en studio et puis, d’un coup, l’humain intervient et l’effort consenti par tout un groupe est récompensé par la rencontre avec le public. Et c’est aussi très excitant quand on réalise que toutes les pièces se sont imbriquées pour créer un album et le live qui s’ensuit.

Pourriez-vous revenir quinze ans en arrière et nous raconter votre rencontre artistique ?

Pan : Nous étions tous les deux DJ résidents dans un club parisien, Le Baron — Polo mixait sous le nom de Polocorp et moi sous le nom de Peter Pan —, mais la première fois que nous avons joué ensemble s’est faite par hasard, dans une discothèque branchée de Mexico City. J’avais été booké et Polo était justement présent pour l’enterrement de vie de garçon d’un ami à lui. Je l’ai reconnu et je lui ai demandé de me rejoindre derrière les platines. Notre set s’est très bien déroulé et au retour du Mexique, il m’a envoyé un message pour m’inviter à venir jouer dans son studio, en ajoutant que si c’était trop loin, il était prêt à venir me chercher en voiture… C’est ce qui a fait toute la différence (rires).

Polo : J’ai tout de suite su qu’il allait falloir le dorloter… Et je suis donc venu le chercher chez lui. Dans la foulée, notre rencontre artistique a immédiatement fonctionné. Nous avons attiré l’oreille des gens de notre entourage, nous avons été bookés au festival Calvi on the rocks, en Corse, et très vite, il y a eu une petite excitation autour de notre musique. Depuis, nous avons une bonne étoile puisque ça ne s’est jamais arrêté.

Et si on vous avait dit à l’époque que vous seriez invités à participer à la cérémonie de clôture des Jeux olympiques de Paris 2024, vous ne l’auriez sans doute jamais cru…

Pan : Je suis de nature optimiste, mais je n’aurais jamais osé imaginer un tiers de ce qui nous est déjà arrivé. Cette clôture des JO, c’est un cadeau extraordinaire que la vie nous a offert. Avoir été choisis par Thomas Jolly — directeur artistique de Paris 2024 — et être, du même coup, reconnus comme appartenant à cette « famille » de la musique électronique française a été un honneur incommensurable. Il faut préciser que c’est grâce à Pedro Winter, notre grand frère à tous, qui avait été choisi comme maître de cérémonie.

Polo : Nous avons à peine joué trois minutes, mais c’était un réel plaisir de pouvoir assister à ce spectacle. C’était un vrai club, le Stade de France était en ébullition !

(NDLR : Pedro Winter, également connu sous le nom de Busy P, est un DJ et producteur de musique français, entre autres fondateur de la maison de disques Ed Banger qui a signé des artistes emblématiques tels que Justice, DJ Mehdi ou Cassius.)

Vous aimez déclarer au sujet de votre musique qu’elle « n’a pas de limites » ?

Pan : Sa seule limite étant notre envie et notre motivation. En revanche, elle se doit d’être cohérente, de suivre un fil conducteur qui peut être propre à une thématique ou encore à une certaine façon de produire du son. Même si ça nous permet quand même de passer de la cumbia à la pop et à la musique électronique…

Votre public cible est très hétéroclite, notamment grâce à votre tube Ani Kuni, qui s’adresse, lui, très clairement à tous les âges ?

Pan : Nous avons très vite touché un public international, mais au départ, nous nous adressions surtout à des gens avec une certaine expertise musicale. Ensuite, c’est vrai qu’Ani Kuni nous a permis de toucher un public beaucoup plus large.

Polo : On a aussi toujours su toucher autant de femmes que d’hommes. Notre musique est taillée pour des gens de 7 à 77 ans et nous en sommes ravis. Les personnes âgées s’y retrouvent, car il y a des références à la bossanova ou a de la musique classique, à des styles musicaux qu’ils nous ont transmis.

Malgré notre époque parfois morose, votre musique insiste et garde toujours une tonalité légère, festive et exotique ?

Polo : C’est notre choix en tant qu’êtres humains de vouloir célébrer. D’autres vont trouver une source d’inspiration dans la souffrance ou dans des sujets plus sombres, mais nous, ce qui nous réunit tourne davantage autour de l’enfance et de nos références communes, du monde du rêve et de l’imaginaire, le tout teinté d’une vraie influence de la musique classique. Nous privilégions des visions fantasmagoriques et oniriques plutôt que des sujets plus terre à terre, et grâce à notre musique, on parvient à s’éloigner de la réalité pour être dans le domaine de l’imaginaire et de l’inconscient.

Quelles sont vos intentions dans vos concerts ?

Polo : Il faut trouver le juste milieu entre offrir le meilleur show au service du public et au service de soi-même, l’idée étant de se faire plaisir en offrant du plaisir. Le bon concert, c’est aussi celui où l’on se dépassera, où l’on se donnera à fond tout en proposant un show qui soit carré. À la façon d’un film ou d’un spectacle, une histoire se déroule et s’offre au public.

Pan : Contrairement à d’autres chanteurs ou musiciens qui se suffisent à eux-mêmes sur scène, avec une guitare, une voix et un simple halo de lumière, on essaie de délivrer quelque chose qui soit plus spectaculaire en nous mettant chacun, d’abord au service du show, ensuite de l’autre et de tous ceux qui le rendent possible. In fine, on en devient juste une simple pièce du puzzle.

Avez-vous une certaine routine avant de monter sur scène ?

Pan : On a besoin d’un petit électrochoc, ça peut être un petit shoot de rhum ou écouter un bon son tous ensemble… On se fait également toujours un câlin et on se répète une petite phrase que l’on préfère garder secrète.

Vous avez tous les deux grandi avec des parents amateurs de musique classique. Avez-vous, dès lors, un certain complexe de ne faire « que » de la musique électronique ?

Polo : Ayant appris le piano au conservatoire, je n’ai pas un complexe, mais plutôt une envie de me dire qu’à 60 ans, je préfèrerais être derrière un piano que derrière une souris pour faire de la musique. Maintenant, on a tout de même développé des compétences sur scène en tant que musiciens et chanteurs. Et lorsque je pense à mes potes qui sont de grands musiciens et instrumentistes, je constate qu’ils ont du mal à être à la hauteur en tant que producteurs. C’est rare de pouvoir combiner les deux. Ça reste néanmoins un fantasme et j’aimerais m’offrir ce petit cadeau de prendre des cours de piano pour pousser davantage les instruments dans notre musique. D’une part parce que ça nourrirait notre musique, mais aussi pour pouvoir jouer mieux et plus.

Pan : C’est un fabuleux accomplissement de pouvoir, à travers la musique électro — qui est juste un squelette et non un genre musical — jouer toutes les musiques du monde et même de la musique classique. C’est d’ailleurs ce que nous avons fait pour nos morceaux Requiem ou Nenuphar, que nous avons enregistrés accompagnés d’un orchestre « quasi » philharmonique. C’est justement l’avantage de l’électro de pouvoir offrir des possibilités infinies de collaborations en trouvant toujours la bonne harmonie.

Nous arrivons à Bruxelles, pour conclure, pourriez-vous définir le lien qui vous unit ?

Pan : C’est la rencontre d’un robot, Polo, et d’un être humain, Pan (rires).

Polo : Polo & Pan, c’est avant tout une vraie histoire humaine, c’est la famille au-delà d’une collaboration artistique. Nous sommes passés à un degré supérieur et nous sommes réellement complémentaires. J’avais déjà tenté de travailler avec des potes et je n’y suis jamais arrivé. Avec Alex, notre force, c’est aussi notre différence.

Pan : On a surtout eu la chance inouïe de se rencontrer et de se trouver. Nous avons fondé notre relation professionnelle sans avoir d’antécédents et la base de celle-ci repose, aussi et surtout, sur la fascination que l’on a vite eue l’un pour l’autre et sur notre vision réciproque de pouvoir se projeter très loin ensemble.

Polo : Contrairement à de vieux potes, on garde une certaine pudeur l’un envers l’autre et c’est aussi ce qui nous permet de travailler ensemble.

Het Parijse elektropopduo heeft zojuist hun derde studioalbum 22:22 uitgebracht. Polo & Pan is in 2013 opgericht door Paul Armand-Delille en Alexandre Grynszpan en was in Brussel voor een langverwacht concert in La Madeleine. De twee dj-producers staan bekend om hun betoverende, exotische en feestelijke melodieën en zijn dankzij hits als Canopée, Dorothy en Ani Kuni wereldwijd beroemd.

Boris Rodesch nam samen met Polo & Pan de Eurostar

Komen jullie vaak in Brussel?

Pan: Afgezien van onze concerten is het geen bestemming waar we vaak komen.

En hoe zit het met Belgische festivals in de zomer?

Pan: We komen er graag om op te treden. Maar verder luisteren we liever naar Maurice Ravel ergens ver weg van de drukte van de stad.

Polo: Als we niet op het podium of in de studio zijn, houden we inderdaad wel van wat afwisseling.

(NVDR: Polo & Pan treden op tijdens het Dour Festival op 20 juli 2025.)

Nu we het toch over festivals hebben dan moeten we zeker even stilstaan bij jullie uitnodiging voor het beroemde Coachella Valley Music and Arts Festival in Californië volgend jaar april ...

Polo: We waren al eens uitgenodigd, in 2019. We speelden op een klein open podium en hadden enorme plankenkoorts. Maar dit optreden was erg belangrijk, omdat we hierdoor onze naamsbekenheid in de Verenigde Staten konden vergroten voordat we onze eerste tour daar zouden organiseren. Dit jaar is de situatie totaal anders want we spelen op zondagavond om 20.00 uur op een van de hoofdpodia. Het is meteen ook een goede gelegenheid om te kijken wat we in die zes jaar bereikt hebben.

Pan: Sinds 2019 hebben we al vijf tournees in de Verenigde Staten gedaan. Het wordt dus een hele nieuwe uitdaging, want ook al spelen we op het grote podium, niet iedereen zal per se voor ons komen die avond. We zullen ons moeten bewijzen tegenover dit veeleisende publiek, dat gewend is om naar de grootste artiesten te komen luisteren. Wat er ook gebeurt, we zijn er trots op dat we er de French Touch kunnen vertegenwoordigen, want dit jaar zijn we de enige Franse artiesten die op het podium staan.

Polo, je hebt een Amerikaanse moeder en dubbele nationaliteit, we kunnen ons zo voorstellen dat het altijd een doel is geweest om jezelf in de Verenigde Staten te bewijzen?

Polo: We hebben het er zelfs al over gehad toen we net samen begonnen te spelen. Ze zaten daar niet echt op ons te wachten en uiteindelijk is het de enige plek geweest waar we op tournee gingen in ‘rugzakmodus’, waarbij we ons concentreerden op de eerste paar concerten zodat we daarna een echt netwerk konden opbouwen.

Caravelle in 2017, Cyclorama in 2021 en nu 22:22, elke vier jaar een album produceren lijkt jullie wel een goed ritme?

Polo: Ja, ook al wordt het voornamelijk gedicteerd door de wetten van de muziekbranche. Om van hun beroep te kunnen leven, moeten muzikanten tegenwoordig live spelen. En omdat onze concerten grote producties zijn waarvoor grote teams nodig zijn, moeten onze tournees worden gespreid over tweeënhalf jaar om ze winstgevend te maken. Vervolgens nemen we een pauze en gaan dan verder met een productie die meestal een jaar duurt. Dit verklaart onze cycli van vier jaar.

Is jullie werkwijze de afgelopen acht jaar veranderd?

Pan: Natuurlijk is onze apparatuur niet meer dezelfde en zijn ons team en onze studio ook uitgebreid. In die tijd werkten we bewuster, we verwoordden wat we wilden bereiken, we schreven onze liedjes en we maakten zelfs een soort storyboards voor elk liedje. Tegenwoordig, en met name bij dit nieuwe album, handelen we meer vanuit het onbewuste en gaan we meer instinctief te werk. We staan dichter bij een vorm van vakmanschap, we gaan achter onze apparatuur zitten en we bouwen onze nummers op zonder een echte planning of dat we er tevoren over hebben nagedacht.

Voelden jullie minder druk bij dit derde album, na het wereldwijde succes van Ani Kuni en Canopée?

Polo: Niet echt, want het volgende album is altijd het moeilijkst. Elk moment heeft zijn uitdagingen en als je eenmaal succes hebt geproefd, wil je het natuurlijk beter doen. Er is nooit genoeg tijd voor een nieuw album. We hebben er negen maanden aan gewerkt en moesten het met een goed gevoel afsluiten, waarbij we wel tegen onszelf zeiden dat we er nog wel een maand of twee langer over hadden kunnen doen ... Maar het is een team effort waarbij we onszelf deadlines moeten stellen waar we ons dan ook aan moeten houden.

Heeft dit vak een schizofrene kant? Want jullie wisselen eenzame perioden van creatief bezig zijn in de studio af met meer feestelijke perioden tijdens jullie concerten.

Pan: Niet per se. We zien de tijd waarin we het album maken en de tijd waarin we aan de liveshow denken niet langer meer los van elkaar. We volgen een rechtlijnige koers, zonder pauzes en zonder tijd om na te denken over wat we aan het doen zijn of om er vraagtekens bij te zetten. Alles volgt elkaar op en we kunnen ons werk niet in hokjes indelen omdat alles met elkaar verbonden is.

En wat vinden jullie leuker?

Polo: We hebben allemaal ambities. Omdat ik van nature introvert ben, houd ik vooral van de studio, maar dat weerhoudt me er niet van om van het podium te houden.

Pan: Voor mij is het precies andersom. Ik leef op bij menselijk contact en als ik interactie heb met het publiek. We hebben een jaar lang achter onze apparatuur in de studio gezeten en dan ineens komt het menselijke element om de hoek kijken en wordt de inspanning van een hele groep beloond met een ontmoeting met het publiek. En het is ook geweldig als je je realiseert dat alle puzzelstukjes op hun plaats zijn gevallen om een album te maken en de liveshow die daarop volgt.

Kunnen jullie vijftien jaar terug in de tijd gaan en ons vertellen over jullie artistieke ontmoeting?

Pan: We waren allebei vaste dj’s in een Parijse club, Le Baron. Polo mixte onder de naam Polocorp en ik onder de naam Peter Pan . Maar de eerste keer dat we samen draaiden was pure toeval, in een trendy nachtclub in Mexico City. Ik was geboekt als dj en Polo was er voor een vrijgezellenavond van een vriend. Ik herkende hem en vroeg hem om bij me achter de draaitafel te komen staan. Onze set ging heel goed en toen ik terugkwam uit Mexico, stuurde hij me een berichtje waarin hij mij vroeg om in zijn studio te komen spelen, met de toevoeging dat als het te ver weg was, hij bereid was om me met de auto op te halen ... En dat heeft het verschil gemaakt (lacht).

Polo: Ik had meteen in de gaten dat ik hem in de watten moest leggen ... Dus ben ik hem bij hem thuis gaan ophalen. Onze artistieke ontmoeting was meteen een succes. We werden opgemerkt door de mensen om ons heen, we werden geboekt voor het Calvi on the rocks festival in Corsica, en al snel begon er meer animo te komen voor onze muziek. Sindsdien staan de sterren gunstig want dat is nooit gestopt.

En als iemand jullie destijds had verteld dat jullie zouden worden uitgenodigd om deel te nemen aan de slotceremonie van de Olympische Spelen van Parijs 2024, zouden jullie het waarschijnlijk nooit hebben geloofd ...

Pan: Ik ben van nature een optimist, maar ik had me nooit ook maar een derde durven voorstellen van wat we al allemaal meegemaakt hebben. Die slotceremonie van de Olympische Spelen is een buitengewoon geschenk dat het leven ons heeft geschonken. Om uitgekozen te worden door Thomas Jolly (artistiek directeur van Parijs 2024) en tegelijkertijd erkend te worden als lid van deze ‘familie’ van Franse elektronische muziek was een onmetelijke eer. Het moet wel gezegd worden dat dit dankzij Pedro Winter was, de grote broer van iedereen, die ceremoniemeester was.

Polo: We hebben amper drie minuten gespeeld, maar het was een waar genoegen om bij deze show aanwezig te zijn geweest. Het was een echte club, het Stade de France stond op zijn kop!

(NVDR: Pedro Winter, ook bekend als Busy P, is een Franse dj en muziekproducer en onder andere oprichter van het platenlabel Ed Banger waar iconische artiesten als Justice, DJ Mehdi en Cassius hebben getekend.)

Zouden jullie willen zeggen dat jullie muziek ‘geen grenzen kent’?

Pan: De enige grens is ons verlangen en onze motivatie. Aan de andere kant moet de muziek coherent zijn, een rode draad volgen die specifiek kan zijn voor een thema of voor een bepaalde manier van geluid produceren. Ook al kunnen we nog steeds makkelijk switchen van cumbia naar pop en elektronische muziek ...

Jullie hebben een zeer divers publiek, vooral dankzij jullie hit Ani Kuni, die duidelijk alle leeftijden aanspreekt?

Pan: We bereikten al snel een internationaal publiek, maar in eerste instantie richtten we ons vooral op mensen met een bepaalde muzikale expertise. Het klopt dat Ani Kuni ons vervolgens in staat stelde om een veel breder publiek te bereiken.

Polo: We hebben ook altijd evenveel vrouwen als mannen kunnen bereiken. Onze muziek is geschikt voor mensen van 7 tot 77 jaar, en daar zijn we erg blij mee. Oudere mensen kunnen zich ermee identificeren, omdat er verwijzingen zijn naar bossanova of klassieke muziek, muziekstijlen die zij aan ons hebben doorgegeven.

Ondanks deze soms sombere tijd waarin we leven heeft jullie muziek nog steeds een lichte, feestelijke en exotische toon?

Polo: Het is onze keuze als mens om te willen feesten. Anderen zullen inspiratie vinden in lijden of sombere onderwerpen, maar wat ons bindt draait vooral om de kindertijd en onze gedeelde referenties, om de wereld van dromen en het imaginaire, en dit alles overgoten met een echte invloed van klassieke muziek. We geven de voorkeur aan fantastische, droomachtige visies boven meer nuchtere onderwerpen en dankzij onze muziek slagen we erin om afstand te nemen van de realiteit en ons te begeven in het rijk van het imaginaire en het onbewuste. 

Wat willen jullie bereiken als jullie optreden?

Polo: Je moet de juiste balans vinden tussen het geven van de beste show voor het publiek en voor jezelf, waarbij het idee is dat jezelf plezier hebt in het geven van plezier. Een goed concert is ook een concert waar je grenzen verlegt, waar je alles geeft en een show neerzet die 200% is. Net als bij een film of een voorstelling ontvouwt zich een verhaal dat aan het publiek wordt gepresenteerd.

Pan: In tegenstelling tot andere zangers of muzikanten die vaak alleen op het podium staan, met een gitaar, een stem en een simpele aureool van licht, proberen wij iets spectaculairders af te leveren door onszelf eerst in dienst te stellen van de show en daarna pas van elkaar en van iedereen die het mogelijk maakt. In fine, je bent gewoon een stukje van de puzzel.

Hebben jullie een bepaalde routine voordat jullie het podium opgaan?

Pan: We hebben een kleine opkikker nodig, wat een shot rum kan zijn of samen luisteren naar goede muziek ... We geven elkaar ook altijd een knuffel en herhalen een zinnetje dat we liever voor onszelf houden.

Jullie zijn allebei opgegroeid met ouders die van klassieke muziek houden. Hebben jullie er geen probleem mee dat jullie ‘alleen maar’ elektronische muziek maken?

Polo: Ik heb piano leren spelen aan het conservatorium, dus ik heb er geen problemen mee. Ik zou eerder de wens hebben dat ik op mijn zestigste zeg dat ik liever achter een piano dan achter de computer had gezeten om muziek te maken. Nu hebben we alsnog onze vaardigheden op het podium ontwikkeld als muzikanten en zangers. En als ik denk aan mijn vrienden die geweldige muzikanten en instrumentalisten zijn, realiseer ik me dat ze het moeilijk hebben met het waarmaken van hun rol als producer. Het is zeldzaam om die twee te kunnen combineren. Maar het blijft een fantasie en ik zou mezelf graag pianolessen cadeau doen om meer instrumenten te laten horen in onze muziek. Enerzijds omdat het onze muziek zou versterken, anderzijds om beter en meer te kunnen spelen.

Pan: Het is een fantastische prestatie om via elektromuziek, wat slechts een geraamte is en geen muziekgenre, alle muziek van de wereld en zelfs klassieke muziek te kunnen spelen. Dat hebben we trouwens gedaan voor onze nummers Requiem en Nenuphar, die we hebben opgenomen met een ‘quasi’ filharmonisch orkest. Het voordeel van elektro is juist dat het oneindig veel mogelijkheden voor samenwerking kan bieden, omdat je altijd de juiste harmonie vindt.

We zijn aangekomen in Brussel. Kunnen jullie tot slot nog aangeven wat de band is die jullie bindt?

Pan: Dat is de ontmoeting tussen een robot, Polo, en een mens, Pan (lacht).

Polo: Polo & Pan is eerst en vooral een echt menselijk verhaal, een familie die verder gaat dan een artistieke samenwerking. We zijn nu een stap verder en we vullen elkaar echt aan. Ik had al eerder geprobeerd om met vrienden te werken, maar dat was nooit gelukt. Bij Alex is onze kracht tevens ons verschil.

Pan: Bovenal hebben we ongelooflijk veel geluk gehad dat we elkaar ontmoet en gevonden hebben. We hebben onze professionele relatie opgebouwd zonder eerdere ervaring en de basis ervan was ook en vooral de fascinatie die we snel voor elkaar ontwikkelden en onze wederzijdse visie om onszelf samen heel ver te kunnen projecteren.

Polo: In tegenstelling tot vrienden van vroeger houden we een zekere bescheidenheid tegenover elkaar en dat is ook wat ons in staat stelt om samen te werken.

POLO & PAN
insta: poloandpan

www.eurostar.com